نحوه نوشتن تست های واحد: 13 نکته گام 25

نحوه نوشتن تست های واحد: نکته 13 مرحله 25

نوشتن تست های واحد یک تمرین ضروری در توسعه نرم افزار است که به اطمینان از صحت و قابلیت اطمینان کد کمک می کند. تست‌های واحد برای آزمایش واحدها یا اجزای منفرد یک سیستم نرم‌افزاری برای تأیید عملکرد آنها طراحی شده‌اند. آنها بازخوردی را در مورد رفتار کد ارائه می دهند و به شناسایی اشکالات و مشکلات در مراحل اولیه توسعه کمک می کنند. در اینجا 13 مرحله با 25 نکته برای راهنمایی شما در نوشتن تست های واحد موثر آورده شده است:

1. درک واحد تحت آزمایشقبل از نوشتن تست های واحد، بسیار مهم است که درک روشنی از واحد یا جزء مورد آزمایش داشته باشید. این شامل دانستن هدف، ورودی ها، خروجی ها، وابستگی ها و هر گونه مشخصات یا الزامات مربوطه است.

2. از یک چارچوب تست واحد استفاده کنیدیک چارچوب تست واحد را انتخاب کنید که برای زبان برنامه نویسی و محیط شما مناسب باشد. فریمورک های محبوب عبارتند از JUnit برای جاوا، NUnit برای دات نت، pytest برای پایتون و Jasmine برای جاوا اسکریپت. این چارچوب ها ابزارها و ابزارهای ضروری را برای نوشتن و اجرای موثر تست های واحد فراهم می کنند.

3. الگوی Arrange-Act-Assert (AAA) را دنبال کنیدالگوی AAA یک ساختار به طور گسترده برای سازماندهی آزمون های واحد است. از سه بخش تشکیل شده است: ترتیب، عمل و ادعا. در قسمت Arrange، پیش شرط ها و ورودی های لازم برای آزمون را تنظیم کنید. در قسمت Act کد مورد آزمایش را با ورودی های داده شده اجرا کنید. در نهایت، در بخش Assert، بررسی کنید که نتیجه واقعی با رفتار مورد انتظار مطابقت دارد.

4. تست های مستقل بنویسیدهر آزمون واحد باید مستقل از بقیه باشد تا از ایزوله بودن اطمینان حاصل شود و از تداخل بین تست ها جلوگیری شود. از حالت مشترک یا وابستگی بین تست ها که می تواند منجر به شکست غیرمنتظره یا مثبت کاذب شود، اجتناب کنید.

5. تست یک رفتار در یک زمانبر روی آزمایش یک رفتار یا عملکرد خاص در هر آزمون واحد تمرکز کنید. این کمک می کند تا تست ها ساده، متمرکز، و درک و نگهداری آسان تر باشند.

6. از نام‌های تست معنادار استفاده کنیدبه آزمون‌های واحد خود نام‌های توصیفی و معنی‌داری بدهید که به وضوح نشان می‌دهد که چه رفتار یا عملکردی را آزمایش می‌کنند. این امر شناسایی تست های شکست خورده و درک هدف آنها را آسان تر می کند.

7. با موارد آزمایشی ساده شروع کنیدبا نوشتن موارد آزمایشی برای سناریوهای ساده ای که عملکرد اصلی واحد را پوشش می دهد، شروع کنید. به تدریج پیچیدگی موارد تست را افزایش دهید تا موارد لبه، شرایط مرزی و سناریوهای استثنایی را پوشش دهید.

8. مسیرهای کد مختلف را پوشش دهیدمطمئن شوید که تست های واحد شما مسیرهای کد مختلف و شاخه های اجرا را در واحد تحت آزمایش پوشش می دهد. این شامل آزمایش سناریوهای مثبت و منفی برای تأیید رفتار در شرایط مختلف است.

9. از Test Data Builders یا Factories استفاده کنیدداده سازها یا کارخانه های آزمایشی به ایجاد داده های آزمایشی پیچیده و خاص به شیوه ای مختصر و خوانا کمک می کنند. آنها جزئیات ایجاد اشیاء آزمایشی را انتزاعی می‌کنند و آزمایش‌ها را قابل نگهداری‌تر می‌کنند.

10. شامل Edge Cases و Boundary Conditionsهنگام طراحی موارد تست خود، موارد لبه و شرایط مرزی را در نظر بگیرید. ورودی‌ها را در محدوده‌های پایین و بالای محدوده‌های معتبر، و همچنین ورودی‌های نامعتبر یا غیرمنتظره، آزمایش کنید تا از استحکام و استحکام و رسیدگی به موقعیت‌های استثنایی به خوبی اطمینان حاصل کنید.

11. استفاده از ادعاها برای تأیید نتایجاظهارها عباراتی هستند که صحت یک شرط را در طول اجرای یک آزمون بررسی می کنند. برای تأیید اینکه خروجی یا حالت واقعی با رفتار مورد انتظار تعریف شده در مورد آزمایشی شما مطابقت دارد از اظهارات استفاده کنید.

12. آزمایش‌ها را به‌طور مکرر اجرا کنیدبه‌طور منظم آزمایش‌های واحد خود را در طول توسعه اجرا کنید تا مشکلات را زودتر تشخیص دهید. اجرای مکرر آزمایش ها به شناسایی اشکالات ایجاد شده توسط تغییرات اخیر کمک می کند و بازخورد فوری در مورد تأثیر تغییرات ارائه می دهد.

13. تست های Refactor در کنار کد همانطور که کد شما تکامل می یابد، تست های واحد خود را در کنار آن اصلاح کنید تا مطمئن شوید مرتبط و موثر باقی می مانند. زمانی که نیازمندی ها تغییر می کند، تست ها را به روز کنید، خوانایی آنها را بهبود ببخشید، تکرار را حذف کنید و دقت آنها را حفظ کنید.

در اینجا 25 نکته اضافی برای بهبود شیوه های تست واحد شما آورده شده است:

1. از پیام‌های خطای توصیفی استفاده کنید: وقتی ادعایی با شکست مواجه شد، پیام‌های خطای واضحی ارائه دهید که به شناسایی علت شکست کمک می‌کند.
2. از آزمایش جزئیات پیاده‌سازی اجتناب کنید: برای جلوگیری از آزمایش‌های شکننده، به جای جزئیات اجرای داخلی آن، بر روی آزمایش رفتار خارجی واحد تمرکز کنید.
3. سناریوهای مثبت و منفی را آزمایش کنید: مطمئن شوید که تست‌های شما ورودی‌های مورد انتظار و غیرمنتظره را پوشش می‌دهند تا شرایط خطا را به طور موثر مدیریت کنند.
4. از کد c استفاده کنیدابزارهای بیش از حد: از ابزارهای پوشش کد برای اندازه گیری میزان استفاده از پایگاه کد و شناسایی مناطقی با پوشش ناکافی استفاده کنید.
5. کد تست Refactor: روش‌های مهندسی نرم‌افزار خوب را در کد تست خود اعمال کنید، مانند حذف تکراری، بهبود خوانایی، و پیروی از قوانین کدنویسی.
6. وابستگی های ساختگی یا خرد: برای جداسازی واحد تحت آزمایش از وابستگی های آن، از چارچوب های تمسخر آمیز یا خردکننده استفاده کنید تا امکان تست متمرکز و جلوگیری از عوارض جانبی ناخواسته را فراهم کنید.
7. شرایط مرزی آزمایش: ورودی‌ها را در مرزهای محدوده‌های معتبر آزمایش کنید تا مدیریت صحیح موارد لبه را تأیید کنید.
8. استفاده از پیکربندی مخصوص آزمون: برای اطمینان از محیط‌های آزمایشی سازگار و قابل پیش‌بینی، از فایل‌های پیکربندی یا تنظیمات جداگانه برای تست‌های واحد استفاده کنید.
9. تست‌های خود توضیحی بنویسید: تست‌های خود را با استفاده از نام‌های متغیر توصیفی، نظرات و اظهارات واضح، خود توضیحی کنید.
10. مدیریت خطای آزمایشی: با نوشتن موارد آزمایشی خاص برای شرایط خطا، تأیید کنید که کد شما خطاها و استثناها را به درستی مدیریت می‌کند.
11. استفاده از دوبل های آزمایشی: از دوبل های آزمایشی مانند مسخره کردن، خرد، یا جعلی برای شبیه سازی تعامل با سیستم ها یا منابع خارجی که به راحتی در طول آزمایش قابل دسترسی نیستند، استفاده کنید.
12. آزمایش‌ها را به‌صورت مجزا اجرا کنید: هر آزمایش را جدا از دیگران اجرا کنید تا از تداخل ناشی از حالت مشترک یا وابستگی‌ها جلوگیری کنید.
13. تست عملکرد را در نظر بگیرید: علاوه بر تست‌های عملکردی، تست‌های عملکرد را بنویسید تا مطمئن شوید کد شما الزامات عملکرد را برآورده می‌کند و گلوگاه ایجاد نمی‌کند.
14. اجرای خودکار آزمایش: فرآیندهای ساخت خودکار یا سیستم‌های یکپارچه‌سازی مداوم را راه‌اندازی کنید که تست‌های واحد شما را به‌طور خودکار در هر تغییر کد اجرا می‌کنند.
15. تست همزمانی و موازی بودن: اگر کد شما شامل اجرای همزمان یا موازی است، تست هایی بنویسید تا رفتار صحیح را تحت این شرایط تأیید کنید.
16. آزمایش آسیب‌پذیری‌های امنیتی: شامل تست‌های واحد متمرکز بر امنیت برای شناسایی و جلوگیری از آسیب‌پذیری‌های امنیتی رایج، مانند حملات تزریق یا مدیریت ناامن داده‌ها.
17. از گزارش‌های پوشش آزمایشی استفاده کنید: گزارش‌های پوشش آزمایشی را ایجاد کنید تا بتوانید بخش‌هایی از کد شما را تحت پوشش آزمایش‌ها قرار دهید و مناطقی را که نیاز به آزمایش اضافی دارند شناسایی کنید.
18. تست سازگاری بین پلتفرم: اگر کد شما در چندین پلتفرم یا محیط اجرا می‌شود، مطمئن شوید که آزمایش‌های شما سازگاری با پیکربندی‌های مختلف را پوشش می‌دهد.
19. تست‌های بازنگری و بازساز: برای جمع‌آوری بازخورد، بهبود کیفیت آزمایش، و شناسایی مشکلات بالقوه یا شکاف‌های پوشش، بازبینی کد تست‌های واحد خود را انجام دهید.
20. تأثیر عملکرد تست: تاثیر عملکرد تست‌های واحد خود را ارزیابی کنید و در صورت لزوم آنها را برای حفظ زمان اجرای معقول بهینه کنید.
21. آزمایش جهش را در نظر بگیرید: ابزارهای تست جهش را کاوش کنید که تغییرات کوچک (جهش‌ها) را در کد شما ایجاد می‌کنند تا بررسی کنید که آیا آزمایش‌ها این تغییرات را شناسایی کرده و همانطور که انتظار می‌رود شکست می‌خورند.
22. از ابزارهای تولید داده‌های آزمایشی استفاده کنید: از ابزارهای تولید داده‌های آزمایشی برای تولید خودکار حجم زیادی از داده‌های آزمایشی متنوع استفاده کنید که طیف وسیعی از سناریوها را پوشش می‌دهد.
23. تست برای مشکلات همزمانی: اگر کد شما شامل منابع مشترک یا مکانیسم‌های همگام‌سازی است، آزمایش‌هایی بنویسید تا مشکلات احتمالی همزمانی مانند شرایط مسابقه یا بن‌بست را کشف کنید.
24. از کنترل نسخه برای آزمایش‌ها استفاده کنید: آزمایش‌های واحد خود را در کنار کد تولید خود تحت کنترل نسخه نگه دارید تا تغییرات را ردیابی کنید، در صورت نیاز تغییرات را برگردانید و به طور مؤثر همکاری کنید.
25. از شکست‌های آزمایشی بیاموزید: وقتی تستی با شکست مواجه شد، علت شکست را تجزیه و تحلیل کنید، مشکل را برطرف کنید و از آن درس بگیرید تا از مشکلات مشابه در آینده جلوگیری کنید.